Paradise homestay (versión en inglés y en francés)

On this trip I've traveled a few hotel rooms. Just about 31 in four different countries. These are an important part of all of my travel accommodation, given my consistent love of camping.

My modest budget given here in Asia, to stay with dignity by between 5 and 10 euros a day and in this range have been my choices, sometimes more fortunate than others but always rigged.

But now at the end, in the Delta, has reached my paradise. This is how I found my room.

I arrived at midday to Vinh Long, by bus from the nearby town of Tra Vinh. By then I had decided to move calmly, in the twelve days that I had to travel, and stay a few days in this river city. We continue to Can Tho later.

I started walking from the periphery, which left me transport to the center of Vinh Long and in these, I turned to help a poor couple who have given a smack with his little bike just a few meters behind Me. Nothing serious, but I was the only traveler, backpacking built, that they came and went.


The fact is that at that time stood a girl with his motorcycle, asked if I had already informed me of hotel and accommodation available in the homestay family. Surprise!

He offered me right there room, dinner, breakfast and bike rentals for 10 euros a day. While reacting, I said I did not need dinner and it was 7.5 euros up to me spending budget. She accepted my counteroffer immediately and asked me to wait five minutes on the site, under that sun, for someone to come looking for me with a second helmet.

While waiting I thought if I was precipitate. It will have wifi in the house? Is he in a suburb in a hellish Vietnamese? But on the other hand, I thought it might be a shared experience with local house. One night. Prove one night.

He arrived on time an own with an extra helmet. I got in and I got carried up a ferry berth in the Mekong. There I had a moment of stupor and weakness but where am I going? Rider realized that refused as a nag and made calls, I passed the phone, got the girl and, closing his eyes, embarked. I could always turn around.

I crossed my favorite river and another young woman waiting for me on his bike, paid the ticket for me and took me by a cement track width of two meters to a house.


I crossed my favorite river and another young woman waiting for me on his bike, paid the ticket for me and took me by a cement track width of two meters to a house.

A wonderful place: a country house surrounded by fruit trees and flowers and half a dozen tourists as lying in their hammocks green lizards!

I was thrilled.

The rooms were forested. Four walls of straw, homeless, simple, good and hard bed under a mosquito net square. Bathrooms very clean and in a separate outdoor reminded me completely campsites.

This is heaven for a guy like me. The simplest Room Tour and more welcoming. With accommodations like this could be traveling a straight year, stopping as a woodchuck fortnight at each site as this.

Where I have gone?

My paradise is called Ngoc Phuong, in the village of An Binh, on an island between two arms of the mouth of the Mekong, and the Song Tien Song Co Chien.

Finally enjoy my last days sleeping in the river, entirely surrounded by her arms.

Texte en français


Lors de ce voyage, je suis allé un peu chambres d'hôtel. À peu près 31 dans quatre pays différents. Ceux-ci représentent une part importante de l'ensemble de mon hébergement des voyageurs, étant donné mon amour constant de camping.

Mon budget modeste, compte tenu ici en Asie, pour rester dans la dignité par entre 5 et 10 euros par jour et dans cette gamme ont été mes choix, parfois plus heureux que les autres, mais toujours truquées.

Mais maintenant, à la fin, dans le Delta, a atteint mon paradis. C'est ainsi que j'ai trouvé ma chambre.

Je suis arrivé à midi à Vinh Long, en bus de la ville voisine de Tra Vinh. D'ici là, j'avais décidé de passer tranquillement, dans les douze jours que j'ai eu à voyager et séjourner quelques jours dans cette ville du fleuve. Nous continuons à Can Tho plus tard.

J'ai commencé à marcher à partir de la périphérie, ce qui me laisse transporter vers le centre de Vinh Long et dans ceux-ci, je me suis tourné pour aider un couple pauvre qui ont donné une gifle à son petit vélo à quelques mètres derrière Maine Rien de grave, mais j'étais le seul voyageur, sac à dos construite, qu'ils allaient et venaient.

Le fait est que, à ce moment-là se trouvait une jeune fille avec sa moto, m'a demandé si j'avais déjà m'a informé de l'hôtel et le logement disponible dans la famille d'accueil. Surprise!

Il m'a offert là location de salle, dîner, petit-déjeuner et le vélo pour 10 euros par jour. Bien réagir, je disais que je n'ai pas besoin de dîner et il était de 7,5 euros jusqu'à moi le budget des dépenses. Elle a accepté mon contre-immédiatement et m'a demandé d'attendre cinq minutes sur le site, sous ce soleil, pour que quelqu'un vienne me chercher avec un second casque.

En attendant, je pensais que si j'étais précipité. Il aura wifi dans la maison? Est-il dans une banlieue un Vietnamien infernales? Mais d'un autre côté, j'ai pensé que ce pourrait être une expérience partagée avec la maison locale. Une nuit. Prouver une nuit.

Il est arrivé le temps d'un propre avec un casque supplémentaire. J'ai pris et je me suis porté jusqu'à un quai de ferry dans le Mékong. Là, j'ai eu un moment de stupeur et de faiblesse, mais où vais-je? Rider rendu compte que comme un bourrin a refusé et a fait appel, je suis passé au téléphone, a obtenu la jeune fille et, fermant les yeux, embarqué. Je pourrais toujours faire demi-tour.

J'ai traversé ma rivière préférée et une autre jeune femme m'attend sur son vélo, a payé le billet pour moi et me prit par une largeur de piste en ciment de deux mètres d'une maison.

Un endroit merveilleux: une maison de campagne entourée d'arbres fruitiers et de fleurs et une demi-douzaine de touristes comme se trouvant dans leurs hamacs lézards verts!

J'ai été ravie.

Les chambres ont été boisées. Quatre murs de paille, sans-abri, lit simple, bon et dur sous une moustiquaire carrée. Salles de bains sont très propres et dans un plein air séparé m'a rappelé les campings complètement.

C'est le paradis pour un gars comme moi. Le Tour simple Chambre et plus accueillant. Avec un logement de ce type pourrait être un déplacement année consécutive, l'arrêt comme une marmotte quinzaine de jours à chaque site comme ça.

Où je suis allé?

Mon paradis est appelé Ngoc Phuong, dans le village de An Binh, sur une île entre deux bras de l'embouchure du Mékong, et la Chanson Chanson Tien Co Chien.

Enfin profiter de mes derniers jours de dormir dans la rivière, entièrement entourée de ses bras.

Homestay paraíso

En este viaje llevo recorridas unas cuantas habitaciones de hotel. Exactamente unas 31 en cuatro países distintos. Estas son una parte importante de todos los alojamientos de mis viajes, dada mi consistente afición al campismo.

Mi presupuesto modesto da aquí, en Asia, para alojarse dignamente por entre 5 y 10 euros al día y en ese margen han estado mis elecciones, unas veces más afortunadas que otras pero siempre apañadas.

Pero ahora al final, en el Delta, ha llegado mí paraíso. Es así como mi habitación me encontró.

Llegué un mediodía a Vinh Long, en autobús, desde la cercana ciudad de Tra Vinh. Para entonces ya había decidido moverme con calma, en las doce jornadas que me quedaban de viaje, y quedarme unos días en esta ciudad fluvial.  Ya seguiría a Can Tho en otro momento. 

Me eché a caminar desde la periferia, en la que me dejó el transporte, hacia el centro de Vinh Long y, en esas, me volví a ayudar  a una pobre pareja que se ha dado un tortazo con su pequeña moto justo unos metros detrás de mí. Nada grave, pero fui el único viandante, con mochila incorporada, que se acercó y les asistió.

El caso es que en ese momento se paró una chica con su moto, me preguntó si tenía ya hotel y me informó de un alojamiento disponible en la homestay de su familia. Sorpresa! 

Me ofreció allí mismo habitación, cena, desayuno y alquiler de bici por 10 euros al día. Mientras reaccionaba, le contesté  que no necesitaba la cena y que  7,5 euros era el gasto máximo para mí presupuesto. Ella aceptó mi contraoferta de inmediato y me pidió que esperara cinco minutos en el sitio, bajo aquel sol,  para que viniera alguien a buscarme con un segundo casco.

Mientras esperaba pensé en si me había precipitado. Tendrá wifi en esa casa? ¿Estará en un suburbio en el quinto infierno vietnamita?  Pero, por otra parte, pensé que podía ser una experiencia compartir casa con los locales. Una noche. Probaría una noche.

Llegó con puntualidad un propio con un casco extra. Me subí y me dejé llevar hasta un  atraque de un ferry en el Mekong. Ahí tuve un momento de estupor y debilidad ¿pero a dónde voy? El motorista se dio cuenta de que rehusaba  como un penco e hizo sus llamadas, me pasaron el teléfono, llegó la chica y, cerrando los ojos, embarqué. Siempre podía volverme.

Atravesé mi río favorito y otra joven me espera en su moto, pagó el ticket por mí y me llevó por una pista de cemento de dos metros de anchura hasta una casa.

Un lugar maravilloso: una casa de campo, rodeada de frutales y de flores y con media docena de turistas tirados como lagartijas en sus hamacas verdes!!!

Me emocioné.

Las habitaciones eran  selváticas. Cuatro paredes de paja, sin techo, simples, una buena y dura cama bajo un mosquitero cuadrado. Los baños muy limpios y en un aparte al aire libre que me recordaron por completo a los campings.

Ese es el paraíso para un tipo como yo. La habitación más simple del viaje y la más acogedora. Con alojamientos como este podría estar viajando un año seguido, parando como una marmota quince días en cada sitio como este.

¿A dónde he ido a parar?

Mi paraíso se llama Ngoc Phuong, en la aldea de An Binh, en una isla entre dos grandes brazos de la desembocadura del Mekong, el Song Tién y el Song Có Chién.

Al fin disfruto mis últimos días durmiendo dentro del río, enteramente rodeado por sus brazos.

Texto en Vietnamita:

Thiên đường Homestay

Trong chuyến đi này, tôi đã đi du lịch một vài phòng khách sạn. Chỉ cần khoảng 31 trong bốn quốc gia khác nhau. Đây là một phần quan trọng của tất cả các nơi ăn nghỉ du lịch của tôi, tình yêu phù hợp cắm trại của tôi.

Ngân sách khiêm tốn của tôi đưa ra ở đây ở châu Á, ở lại với phẩm giá từ 5 đến 10 euro một ngày và trong phạm vi này đã được lựa chọn của tôi, đôi khi may mắn hơn những người khác nhưng luôn luôn gian lận.

Nhưng tại cuối cùng, trong đồng bằng sông Cửu Long, đã đạt đến thiên đường của tôi. Đây là cách tôi tìm thấy phòng của tôi.

Tôi đến vào giữa ngày, Vĩnh Long, bằng xe buýt từ thị trấn lân cận của tỉnh Trà Vinh. Sau đó tôi đã quyết định di chuyển một cách bình tĩnh, trong mười hai ngày mà tôi đã có để đi du lịch, và ở lại một vài ngày trong thành phố này sông. Chúng tôi tiếp tục đến Cần Thơ sau đó.

Tôi bắt đầu đi bộ từ ngoại biên, khiến tôi vận chuyển đến trung tâm của Vĩnh Long và trong những, tôi quay sang giúp một cặp vợ chồng nghèo có được một cú đập với chiếc xe đạp nhỏ của mình chỉ là một vài mét phía sau tôi. Có gì nghiêm trọng, nhưng tôi là các du khách duy nhất, sau lưng được xây dựng, rằng họ đã đến và đi.

Thực tế là tại thời điểm đó đứng một cô gái với xe gắn máy của mình, yêu cầu nếu tôi đã thông báo với tôi về khách sạn và chỗ ở trong các gia đình người bản xứ. Surprise!

Ông đề nghị tôi phải có cho thuê phòng, ăn tối, ăn sáng và xe đạp 10 euro một ngày. Khi phản ứng, tôi đã nói tôi không cần ăn tối và nó là 7,5 euro để tôi chi tiêu ngân sách. Cô chấp nhận counteroffer của tôi ngay lập tức và yêu cầu tôi chờ năm phút trên trang web, dưới ánh mặt trời đó, đối với một người nào đó đến tìm tôi với một chiếc mũ bảo hiểm thứ hai.

Trong khi chờ đợi, tôi nghĩ rằng nếu tôi đã được kết tủa. Nó sẽ có wifi trong nhà? Là ông ở ngoại ô trong một Việt Nam địa ngục? Nhưng mặt khác, tôi nghĩ rằng nó có thể là một kinh nghiệm được chia sẻ với nhà dân. Một đêm. Chứng minh một đêm.

Ông đã đến sở hữu một thời gian với một chiếc mũ bảo hiểm thêm. Tôi đã làm vậy và tôi đã thực hiện một bến phà ở sông Mekong. Ở đó, tôi đã có một giây phút sững sờ và yếu, nhưng ở đâu tôi? Rider nhận ra rằng từ chối như là một nag và thực hiện cuộc gọi, tôi đã thông qua điện thoại, có những cô gái, và nhắm mắt lại, bắt tay. Tôi luôn luôn có thể quay lại.

Tôi vượt qua sông yêu thích của tôi và một người phụ nữ trẻ chờ đợi cho tôi trên chiếc xe đạp của mình, trả tiền vé cho tôi và đưa tôi một chiều rộng theo dõi xi măng của hai mét một ngôi nhà.

Một nơi tuyệt vời: một nhà nước được bao quanh bởi cây ăn quả, hoa và nửa tá khách du lịch nằm trên võng thằn lằn màu xanh lá cây của họ!

Tôi đã vui mừng.

Các phòng được rừng. Bốn bức tường của rơm, vô gia cư, đơn giản, tốt và cứng giường dưới một hình vuông lưới muỗi. Phòng vệ sinh rất sạch sẽ và trong một ngoài trời riêng biệt nhắc nhở tôi hoàn toàn địa điểm cắm trại.

Đây là thiên đường cho một gã như tôi. Tour phòng đơn giản và chào đón hơn. Có thích nghi như thế này có thể được đi du lịch một năm thẳng, dừng lại như một hai tuần giống ngân thử tại mỗi địa điểm như thế này.

Tôi đã đi?

Thiên đường của tôi được gọi là Ngọc Phương, ở làng An Bình, trên một hòn đảo giữa hai cánh tay của miệng của sông Cửu Long, Sông Tiền Sông Cổ Chiên.

Cuối cùng thưởng thức những ngày cuối cùng của tôi ngủ trong sông, hoàn toàn bao quanh bởi cánh tay của mình.

Islas

Este viaje ha estado salpicado de islas. Islas todas ellas fluviales y casi siempre en el río Mekong. En Laos, en Camboya y ahora en Vietnam.

Todas me han parecido lugares extraordinarios y simples a un tiempo. Una carretera perimetral, alguna escuela primaria, a veces una iglesia o una pagoda y un transporte colectivo sencillo para comunicarse, a horas diurnas, con el resto del mundo.

Más o menos pobladas, me ha parecido percibir a los habitantes casi uno a uno. Como las horas, siempre largas y fogueadas de sol en las islas del periplo.

No he tenido que esforzarme en indagar o buscar imágenes para mi recorrido. Han venido ellas solas, serenamente iluminadas para mis ojos. Y a pesar de una colección de fotos tan evocadoras como la que he guardado es seguro que no he podido captar casi nada. Todo se queda allí, entre aguas, para siempre.

Champasak

Esta antigua ciudad de Laos en la ribera del Mekong no tiene ninguna posibilidad de convertirse en un destino turístico de moda.

Para ir hasta allí , viniendo desde Vientiane, hay que parar  en la ciudad cercana de Pakse, en la ruta a las cuatro mil islas en el extremo sur de Laos, y eso es algo que quienes ya han estudiado y planeado cuidadosamente su periplo no estás dispuestos a hacer.

Si a pesar de eso te detienes en Pakse, aún debes acercarte al inmenso mercado para coger una pequeña furgoneta en la que viajarás bien apretado hasta Champasak una vez que se ha llenado por completo. Solo funciona por las mañanas.

Al llegar y mirar alrededor puedes pensar que te encuentras en un olvidado pueblo del oeste norteamericano. Una sola calle se extiende de norte a sur, paralela al río, y las casas y los templos se salpican a largos trechos. Entre ellos media docena de guest house básicas. Tan sencillas que es posible que una vez que te dan una habitación y la pagas ya no vuelvas a ver a los empleados y sientas, verdaderamente, que eres el dueño de la casa.

No hay atracciones turísticas en esta ciudad.  Es cierto que hay el templo Khmer de Vat Phu, que, aunque en ruinas es verdaderamente hermoso, pero está a 8 kilómetros de distancia y, de nuevo, los viajeros bajo más de 30 grados no muestran mucho interés por un recorrido tan largo y polvoriento. Es posible que no haya más de 10 bicicletas de alquiler.

Eso sí, está el Mekong y una isla grande en el medio de su curso, pero no hay puente. Eso es una suerte. Tu eliges el horario y cuando quieres pasar un encargado llama por teléfono y, al poco,  aparece un barquero que carga tus bicis a bordo y espera con paciencia a que te equilibres para iniciar una travesía inolvidable del río que, en este trecho discurre lento, ancho y majestuoso.

La isla de Don Daeng no tiene coches y tampoco asfalto. Hay un camino perimetral que discurre solitario hasta que a la salida de clase tropiezas con decenas de colegiales en sus bicicletas. Puedes verdaderamente perderte, atravesar bosques, cruzar barrancos y bordear arrozales. Incluso si tienes sed y suerte puedes dar con un pequeño y escondido bar-tienda ribereño, tomarte una cerveza sobre tablas y sentir la curiosidad de los lugareños devolviéndoles sonrisas universales a cambio.

Al final de la tarde no hay servicios de transporte más que el barquero que a la hora convenida regresa a por su gente y a por sus bicis y las deposita con cuidado de nuevo en la otra orilla. Allí espera el final del día con esas sombras azules que llegan desde el este.

Nuevamente el silencio. La calle sola e interminable. Las conversaciones en voz queda. El alojamiento hecho hogar. El Mekong en su descenso sigiloso.

Verdaderamente Champasak nunca llegará a ser atractivo para el turismo.

Mekong

Los sitios remotos que visito por primera vez están llenos de interrogantes. Como esas marcas que suben por la ribera del río desde el agua hasta las calles de la ciudad de Luang Prabang. Hoy estaban en 5 metros, pero las últimas anotaciones escalan hasta dar cabida a los 22. Cuesta creer que este poderoso río, del que tantos otros son tributarios, alcance en los meses de verano cotas tan elevadas, pero el viento monzón trae entonces desde el sur todas las lluvias imaginables.

Así que ahora, en la temporada seca, el río está en sus marcas más bajas y la navegación por él se hace difícil y necesariamente experta. 

Cuando los barcos que hacen largas travesías por el Mekong ya han hecho el embarque de todos los viajeros y de sus bultos y todo parece preparado para que abandonen al fin el puerto es cuando aparece el piloto. He observado le pericia de estos hombres que no abandonan en ningún momento el timón en singladuras de más de 7 horas y que llegan a conocer cada recodo, cada uno de los grupos de rocas, cada corriente y su empuje y cada maniobra para dejar o coger pasajeros en los minúsculos puertos de las riberas. Y todo ello a lo largo de más de 100 kilómetros de río.

Este río, como todos los grandes, me cautiva. Tengo la intención en este viaje de alcanzar el delta del Mekong, al sur de Vietnam. Acercarme en bicicleta por alguno de los nueve brazos por los que toda esa agua se desvanece en el mar de China después de recorrer más de 4.000 kilómetros desde la meseta del Tíbet.

Anochece en el Mekong

Final del día 25 de diciembre. Mekong entre Tailandia y Laos.

Antes de la ciudad

 Sihanoukville antes de 1960 ni tan siquiera se llamaba así. Se llamaba Kompong Som.

El Rey Sihanouk en París, 1946

Y tampoco era una ciudad portuaria e industrial. Esta condición es la consecuencia de la voluntad de la Camboya independiente  de disponer de un puerto en aguas profundas y abandonar la dependencia de Vietnam y el tráfico marítimo a través del río Mekong.

La península en la que se asienta la ciudad no solo tiene una profunda y protegida bahía. También hay varias playas de arena clara y fina en el borde de un mar normalmente en calma. Es por esta gracia que la ciudad se hizo turística y atrajo desde mediados de los años 60 a trotamundos occidentales y, más tarde, a turistas de sol, playa y exotismo. Hoy en día lo que más abunda son rusos que viven a 9 horas de vuelo pero a más de 40 grados de diferencia de temperatura.

Este pedazo de Camboya, relativamente periférico y alejado de la capital Phnom Penh, tenía un carácter, antes de que sucedieran tantos cambios, que creo que no ha perdido. Eso sí, hay que buscarlo. 

Tejedoras de redes

Está más allá de las grúas, a unos kilómetros de carretera casi impracticable que no da más servicio que a unos pocos poblados de pescadores justo en la dirección contraria a donde se encuentran las playas.

He dedicado unos cuantos días a explorar estos lugares. Pedalear, mirar, comer, sacar fotos, sudar, oler cada rincón, dejar pasar las horas tórridas. Nada del otro mundo,  pero sin duda se deja mirar tal y como podría ser vista antes de que aparecieran tantos cambios.

Se trata de un mundo sencillo en el que todo lo necesario está a mano: si se descarga de pescado un barco aparecen manos para el trasiego, mensajeros con hielo picado para sepultar con frío a las capturas, mujeres de lonja para la venta de peces a pocos metros del muelle, reparadoras de redes, carpinteros de rivera, talleres para el mantenimiento de los motores marinos. Y así un sinfín de oficios sencillos y con apariencia de ancestrales.

En unos escasos 10 kilómetros hay cuatro poblados. Luego una playa perdida y vacía que no sirve para la pesca. Más allá ya no hay nada, ni siquiera carretera. Se termina el mundo habitado. El mismo que había antes de la ciudad.

Hun Sen Beach