Desayunos

El desayuno ha sido siempre para mí la comida principal en un viaje. Que no habrá sido aquí en Asia, en donde se cena entre seis y siete de la tarde, y esa primera comida del día pone fin a más de doce horas de ayuno.

Champasak. Laos

Como todo el mundo, yo tengo un desayuno preferido por encima de cualquier otro. Está compuesto de un café con leche de mi vieja cafetera italiana sin mango, un par de latas esmaltadas, algo dulce o salado o ambas cosas y, sobretodo, tendido en el suelo sobre una manta y con un pequeño mantel en cualquier parte.

Nada de eso es posible aquí. El desayuno preferido en Asia está compuesto de sopas de fideos de arroz, como el resto de comidas del día, Hay café filtrado pero supone un riesgo que no he querido correr. Me he apañado con té lipton, que sabe igual en todas partes, y un par de huevos con pan. Es curioso, pero en los cuatro países por los que he viajado estos meses tienen siempre esa oferta para los extranjeros.

Habiendo asumido que a lo más que puedo aspirar para desayunar es a un té y unos huevos fritos lo más difícil ha sido encontrar el mejor lugar y al mejor precio para disfrutar esa comida inaugural del día.

Battambang. Camboya

He tenido suerte. He dado con lugares muy buenos para desayunar en todas partes. Algunos localizados en el primer paseo y otros que han sido fruto de una investigación concienzuda para la que no he regateado esfuerzos. Si encima disponía de bici podía llegar muy lejos en esa búsqueda.

Koh Kong. Camboya

Cuando he permanecido algunos días en el mismo lugar he completado la alegría del cuerpo con la simpatía de los hosteleros, tan habituados a ver caras que con las mismas desaparecen en unos minutos. Para mí y para ellos el reencuentro matinal tenía el impagable añadido del afecto y de la clientela.

Hace unas horas ha sido mi último desayuno en Vietnam y también, me temo, los últimos huevos en una temporada si quiero volver al equilibrio. Era una mañana de Saigón luminosa y preparatoria del calor extremo que zurra en esta ciudad en cuanto el sol se apodera del cielo. He repetido té y he comido con ganas, pero algún cambio de turno me ha privado de las sonrisas de quienes me han servido estos últimos días.

Pienso ahora, un poco tarde, que hice una buena colección de fotos de las mesas matutinas pero no retraté a ninguno de mis hospederos. Algo a corregir. Una enseñanza más de este viaje.    

Hué. Vietnam

Paradise homestay (versión en inglés y en francés)

On this trip I've traveled a few hotel rooms. Just about 31 in four different countries. These are an important part of all of my travel accommodation, given my consistent love of camping.

My modest budget given here in Asia, to stay with dignity by between 5 and 10 euros a day and in this range have been my choices, sometimes more fortunate than others but always rigged.

But now at the end, in the Delta, has reached my paradise. This is how I found my room.

I arrived at midday to Vinh Long, by bus from the nearby town of Tra Vinh. By then I had decided to move calmly, in the twelve days that I had to travel, and stay a few days in this river city. We continue to Can Tho later.

I started walking from the periphery, which left me transport to the center of Vinh Long and in these, I turned to help a poor couple who have given a smack with his little bike just a few meters behind Me. Nothing serious, but I was the only traveler, backpacking built, that they came and went.


The fact is that at that time stood a girl with his motorcycle, asked if I had already informed me of hotel and accommodation available in the homestay family. Surprise!

He offered me right there room, dinner, breakfast and bike rentals for 10 euros a day. While reacting, I said I did not need dinner and it was 7.5 euros up to me spending budget. She accepted my counteroffer immediately and asked me to wait five minutes on the site, under that sun, for someone to come looking for me with a second helmet.

While waiting I thought if I was precipitate. It will have wifi in the house? Is he in a suburb in a hellish Vietnamese? But on the other hand, I thought it might be a shared experience with local house. One night. Prove one night.

He arrived on time an own with an extra helmet. I got in and I got carried up a ferry berth in the Mekong. There I had a moment of stupor and weakness but where am I going? Rider realized that refused as a nag and made calls, I passed the phone, got the girl and, closing his eyes, embarked. I could always turn around.

I crossed my favorite river and another young woman waiting for me on his bike, paid the ticket for me and took me by a cement track width of two meters to a house.


I crossed my favorite river and another young woman waiting for me on his bike, paid the ticket for me and took me by a cement track width of two meters to a house.

A wonderful place: a country house surrounded by fruit trees and flowers and half a dozen tourists as lying in their hammocks green lizards!

I was thrilled.

The rooms were forested. Four walls of straw, homeless, simple, good and hard bed under a mosquito net square. Bathrooms very clean and in a separate outdoor reminded me completely campsites.

This is heaven for a guy like me. The simplest Room Tour and more welcoming. With accommodations like this could be traveling a straight year, stopping as a woodchuck fortnight at each site as this.

Where I have gone?

My paradise is called Ngoc Phuong, in the village of An Binh, on an island between two arms of the mouth of the Mekong, and the Song Tien Song Co Chien.

Finally enjoy my last days sleeping in the river, entirely surrounded by her arms.

Texte en français


Lors de ce voyage, je suis allé un peu chambres d'hôtel. À peu près 31 dans quatre pays différents. Ceux-ci représentent une part importante de l'ensemble de mon hébergement des voyageurs, étant donné mon amour constant de camping.

Mon budget modeste, compte tenu ici en Asie, pour rester dans la dignité par entre 5 et 10 euros par jour et dans cette gamme ont été mes choix, parfois plus heureux que les autres, mais toujours truquées.

Mais maintenant, à la fin, dans le Delta, a atteint mon paradis. C'est ainsi que j'ai trouvé ma chambre.

Je suis arrivé à midi à Vinh Long, en bus de la ville voisine de Tra Vinh. D'ici là, j'avais décidé de passer tranquillement, dans les douze jours que j'ai eu à voyager et séjourner quelques jours dans cette ville du fleuve. Nous continuons à Can Tho plus tard.

J'ai commencé à marcher à partir de la périphérie, ce qui me laisse transporter vers le centre de Vinh Long et dans ceux-ci, je me suis tourné pour aider un couple pauvre qui ont donné une gifle à son petit vélo à quelques mètres derrière Maine Rien de grave, mais j'étais le seul voyageur, sac à dos construite, qu'ils allaient et venaient.

Le fait est que, à ce moment-là se trouvait une jeune fille avec sa moto, m'a demandé si j'avais déjà m'a informé de l'hôtel et le logement disponible dans la famille d'accueil. Surprise!

Il m'a offert là location de salle, dîner, petit-déjeuner et le vélo pour 10 euros par jour. Bien réagir, je disais que je n'ai pas besoin de dîner et il était de 7,5 euros jusqu'à moi le budget des dépenses. Elle a accepté mon contre-immédiatement et m'a demandé d'attendre cinq minutes sur le site, sous ce soleil, pour que quelqu'un vienne me chercher avec un second casque.

En attendant, je pensais que si j'étais précipité. Il aura wifi dans la maison? Est-il dans une banlieue un Vietnamien infernales? Mais d'un autre côté, j'ai pensé que ce pourrait être une expérience partagée avec la maison locale. Une nuit. Prouver une nuit.

Il est arrivé le temps d'un propre avec un casque supplémentaire. J'ai pris et je me suis porté jusqu'à un quai de ferry dans le Mékong. Là, j'ai eu un moment de stupeur et de faiblesse, mais où vais-je? Rider rendu compte que comme un bourrin a refusé et a fait appel, je suis passé au téléphone, a obtenu la jeune fille et, fermant les yeux, embarqué. Je pourrais toujours faire demi-tour.

J'ai traversé ma rivière préférée et une autre jeune femme m'attend sur son vélo, a payé le billet pour moi et me prit par une largeur de piste en ciment de deux mètres d'une maison.

Un endroit merveilleux: une maison de campagne entourée d'arbres fruitiers et de fleurs et une demi-douzaine de touristes comme se trouvant dans leurs hamacs lézards verts!

J'ai été ravie.

Les chambres ont été boisées. Quatre murs de paille, sans-abri, lit simple, bon et dur sous une moustiquaire carrée. Salles de bains sont très propres et dans un plein air séparé m'a rappelé les campings complètement.

C'est le paradis pour un gars comme moi. Le Tour simple Chambre et plus accueillant. Avec un logement de ce type pourrait être un déplacement année consécutive, l'arrêt comme une marmotte quinzaine de jours à chaque site comme ça.

Où je suis allé?

Mon paradis est appelé Ngoc Phuong, dans le village de An Binh, sur une île entre deux bras de l'embouchure du Mékong, et la Chanson Chanson Tien Co Chien.

Enfin profiter de mes derniers jours de dormir dans la rivière, entièrement entourée de ses bras.

Homestay paraíso

En este viaje llevo recorridas unas cuantas habitaciones de hotel. Exactamente unas 31 en cuatro países distintos. Estas son una parte importante de todos los alojamientos de mis viajes, dada mi consistente afición al campismo.

Mi presupuesto modesto da aquí, en Asia, para alojarse dignamente por entre 5 y 10 euros al día y en ese margen han estado mis elecciones, unas veces más afortunadas que otras pero siempre apañadas.

Pero ahora al final, en el Delta, ha llegado mí paraíso. Es así como mi habitación me encontró.

Llegué un mediodía a Vinh Long, en autobús, desde la cercana ciudad de Tra Vinh. Para entonces ya había decidido moverme con calma, en las doce jornadas que me quedaban de viaje, y quedarme unos días en esta ciudad fluvial.  Ya seguiría a Can Tho en otro momento. 

Me eché a caminar desde la periferia, en la que me dejó el transporte, hacia el centro de Vinh Long y, en esas, me volví a ayudar  a una pobre pareja que se ha dado un tortazo con su pequeña moto justo unos metros detrás de mí. Nada grave, pero fui el único viandante, con mochila incorporada, que se acercó y les asistió.

El caso es que en ese momento se paró una chica con su moto, me preguntó si tenía ya hotel y me informó de un alojamiento disponible en la homestay de su familia. Sorpresa! 

Me ofreció allí mismo habitación, cena, desayuno y alquiler de bici por 10 euros al día. Mientras reaccionaba, le contesté  que no necesitaba la cena y que  7,5 euros era el gasto máximo para mí presupuesto. Ella aceptó mi contraoferta de inmediato y me pidió que esperara cinco minutos en el sitio, bajo aquel sol,  para que viniera alguien a buscarme con un segundo casco.

Mientras esperaba pensé en si me había precipitado. Tendrá wifi en esa casa? ¿Estará en un suburbio en el quinto infierno vietnamita?  Pero, por otra parte, pensé que podía ser una experiencia compartir casa con los locales. Una noche. Probaría una noche.

Llegó con puntualidad un propio con un casco extra. Me subí y me dejé llevar hasta un  atraque de un ferry en el Mekong. Ahí tuve un momento de estupor y debilidad ¿pero a dónde voy? El motorista se dio cuenta de que rehusaba  como un penco e hizo sus llamadas, me pasaron el teléfono, llegó la chica y, cerrando los ojos, embarqué. Siempre podía volverme.

Atravesé mi río favorito y otra joven me espera en su moto, pagó el ticket por mí y me llevó por una pista de cemento de dos metros de anchura hasta una casa.

Un lugar maravilloso: una casa de campo, rodeada de frutales y de flores y con media docena de turistas tirados como lagartijas en sus hamacas verdes!!!

Me emocioné.

Las habitaciones eran  selváticas. Cuatro paredes de paja, sin techo, simples, una buena y dura cama bajo un mosquitero cuadrado. Los baños muy limpios y en un aparte al aire libre que me recordaron por completo a los campings.

Ese es el paraíso para un tipo como yo. La habitación más simple del viaje y la más acogedora. Con alojamientos como este podría estar viajando un año seguido, parando como una marmota quince días en cada sitio como este.

¿A dónde he ido a parar?

Mi paraíso se llama Ngoc Phuong, en la aldea de An Binh, en una isla entre dos grandes brazos de la desembocadura del Mekong, el Song Tién y el Song Có Chién.

Al fin disfruto mis últimos días durmiendo dentro del río, enteramente rodeado por sus brazos.

Texto en Vietnamita:

Thiên đường Homestay

Trong chuyến đi này, tôi đã đi du lịch một vài phòng khách sạn. Chỉ cần khoảng 31 trong bốn quốc gia khác nhau. Đây là một phần quan trọng của tất cả các nơi ăn nghỉ du lịch của tôi, tình yêu phù hợp cắm trại của tôi.

Ngân sách khiêm tốn của tôi đưa ra ở đây ở châu Á, ở lại với phẩm giá từ 5 đến 10 euro một ngày và trong phạm vi này đã được lựa chọn của tôi, đôi khi may mắn hơn những người khác nhưng luôn luôn gian lận.

Nhưng tại cuối cùng, trong đồng bằng sông Cửu Long, đã đạt đến thiên đường của tôi. Đây là cách tôi tìm thấy phòng của tôi.

Tôi đến vào giữa ngày, Vĩnh Long, bằng xe buýt từ thị trấn lân cận của tỉnh Trà Vinh. Sau đó tôi đã quyết định di chuyển một cách bình tĩnh, trong mười hai ngày mà tôi đã có để đi du lịch, và ở lại một vài ngày trong thành phố này sông. Chúng tôi tiếp tục đến Cần Thơ sau đó.

Tôi bắt đầu đi bộ từ ngoại biên, khiến tôi vận chuyển đến trung tâm của Vĩnh Long và trong những, tôi quay sang giúp một cặp vợ chồng nghèo có được một cú đập với chiếc xe đạp nhỏ của mình chỉ là một vài mét phía sau tôi. Có gì nghiêm trọng, nhưng tôi là các du khách duy nhất, sau lưng được xây dựng, rằng họ đã đến và đi.

Thực tế là tại thời điểm đó đứng một cô gái với xe gắn máy của mình, yêu cầu nếu tôi đã thông báo với tôi về khách sạn và chỗ ở trong các gia đình người bản xứ. Surprise!

Ông đề nghị tôi phải có cho thuê phòng, ăn tối, ăn sáng và xe đạp 10 euro một ngày. Khi phản ứng, tôi đã nói tôi không cần ăn tối và nó là 7,5 euro để tôi chi tiêu ngân sách. Cô chấp nhận counteroffer của tôi ngay lập tức và yêu cầu tôi chờ năm phút trên trang web, dưới ánh mặt trời đó, đối với một người nào đó đến tìm tôi với một chiếc mũ bảo hiểm thứ hai.

Trong khi chờ đợi, tôi nghĩ rằng nếu tôi đã được kết tủa. Nó sẽ có wifi trong nhà? Là ông ở ngoại ô trong một Việt Nam địa ngục? Nhưng mặt khác, tôi nghĩ rằng nó có thể là một kinh nghiệm được chia sẻ với nhà dân. Một đêm. Chứng minh một đêm.

Ông đã đến sở hữu một thời gian với một chiếc mũ bảo hiểm thêm. Tôi đã làm vậy và tôi đã thực hiện một bến phà ở sông Mekong. Ở đó, tôi đã có một giây phút sững sờ và yếu, nhưng ở đâu tôi? Rider nhận ra rằng từ chối như là một nag và thực hiện cuộc gọi, tôi đã thông qua điện thoại, có những cô gái, và nhắm mắt lại, bắt tay. Tôi luôn luôn có thể quay lại.

Tôi vượt qua sông yêu thích của tôi và một người phụ nữ trẻ chờ đợi cho tôi trên chiếc xe đạp của mình, trả tiền vé cho tôi và đưa tôi một chiều rộng theo dõi xi măng của hai mét một ngôi nhà.

Một nơi tuyệt vời: một nhà nước được bao quanh bởi cây ăn quả, hoa và nửa tá khách du lịch nằm trên võng thằn lằn màu xanh lá cây của họ!

Tôi đã vui mừng.

Các phòng được rừng. Bốn bức tường của rơm, vô gia cư, đơn giản, tốt và cứng giường dưới một hình vuông lưới muỗi. Phòng vệ sinh rất sạch sẽ và trong một ngoài trời riêng biệt nhắc nhở tôi hoàn toàn địa điểm cắm trại.

Đây là thiên đường cho một gã như tôi. Tour phòng đơn giản và chào đón hơn. Có thích nghi như thế này có thể được đi du lịch một năm thẳng, dừng lại như một hai tuần giống ngân thử tại mỗi địa điểm như thế này.

Tôi đã đi?

Thiên đường của tôi được gọi là Ngọc Phương, ở làng An Bình, trên một hòn đảo giữa hai cánh tay của miệng của sông Cửu Long, Sông Tiền Sông Cổ Chiên.

Cuối cùng thưởng thức những ngày cuối cùng của tôi ngủ trong sông, hoàn toàn bao quanh bởi cánh tay của mình.

Tét

Los vietnamitas celebran el año nuevo, en el calendario lunar, con la fiesta del Tét.

Este año ha empezado el día 10 de febrero y, aunque oficialmente son cuatro días, parece que la agitación no terminará hasta pasada la semana.

Como los prolegómenos de las fiestas los viví en Hué, al norte, y el final me encontrará en Vienh Long, en el sur , he asistido a las más diversas manifestaciones del Tét, como corresponde  a un país con más de 90 millones de habitantes.

En todas partes se asean y pintan las tumbas que están repartidas por los campos y las lomas. En Hué las calles se llenaban de viveros improvisados en los que se vendías flores amarillas,  crisantemos, o flores rosas que no se distinguir. Frente a cada casa se instalaban altares cubiertos de comida, presentes e incienso. En Hoi An los puentes se decoraban con luces y artefactos pirotécnicos listos para celebrar la llegada del año nuevo.  En Da Lat unos enormes globos rojos se vendías con profusión entre los viandantes y aquí en el Delta, al fin, en cada casa se celebran comidas tumultuosas.

Así es. Se invita a los parientes y amigos, se unen los visitantes que vienen por unos días desde las capitales y se organizan comidas alegres en las que, es muy posible, que se amenicen con un karaoke en el que todos, en su turno, entonen emocionadas canciones tradicionales.

En una de ellas me he visto completamente involucrado porque paré a por algo de beber en la larga travesía en bici de una isla en el río.

Tres eran las mesas principales: hombres, mujeres y jóvenes. La comida estaba en platos no muy grandes conteniendo pescado, pato o cerdo y que había que combinar en cuencos individuales combinando con fideos de arroz. La bebida, abundante, era cerveza enfriada llenando los vasos de hielo.

Claro que sentí el calor de una hospitalidad semejante, pero por un momento me vi, también, como un raro adorno para la fiesta. No me importó demasiado, pero solo ellos lo saben.

Islas

Este viaje ha estado salpicado de islas. Islas todas ellas fluviales y casi siempre en el río Mekong. En Laos, en Camboya y ahora en Vietnam.

Todas me han parecido lugares extraordinarios y simples a un tiempo. Una carretera perimetral, alguna escuela primaria, a veces una iglesia o una pagoda y un transporte colectivo sencillo para comunicarse, a horas diurnas, con el resto del mundo.

Más o menos pobladas, me ha parecido percibir a los habitantes casi uno a uno. Como las horas, siempre largas y fogueadas de sol en las islas del periplo.

No he tenido que esforzarme en indagar o buscar imágenes para mi recorrido. Han venido ellas solas, serenamente iluminadas para mis ojos. Y a pesar de una colección de fotos tan evocadoras como la que he guardado es seguro que no he podido captar casi nada. Todo se queda allí, entre aguas, para siempre.

Líneas

Viajé ayer de Hué a Da Nang en tren. El mío era el SE 1 que llega de Ha Noi a las 8 de la mañana.

El trayecto, de poco más de 100 km. y algo más de tres horas, salva el puerto de Hai Van bordeando la costa mientras le es posible y atravesando luego, con decisión y túneles, hasta la cara sur de este espolón de la cordillera Truong Son que se adentra en el Mar de China, al norte de la bahía de Da Nang. 

Dice mi guía de viajes que si se cruza este puerto en invierno, como es el caso, se atraviesa una línea invisible que diferencia el clima del norte del que tiene el sur de Vietnam.

El puerto protege al sur de los fuertes vientos chinos que hacen que Hué, por ejemplo, sea un lugar fresco y húmedo en esta época. Mientras que cuando el tren horada los últimos metros de Hai Van el aire seco y cálido del sur llega hasta la cara. En efecto, la línea de cambio de clima es invisible pero existe.

Precisamente hoy, al despertar, he recordado que se cumplen 100 días de mi viaje a esta parte de Asia. En mi pequeña historia personal ésta era una línea que deseaba  traspasar.

No hace tanto que hago viajes largos y soy muy consciente de sus luces y de sus sombras. Había sentido ya el peso de los muchos días fuera de casa y albergaba mis dudas sobre si sería capaz de vérmelas con grandes viajes. Tres cifras es aún una cantidad que me intimida pero he sido capaz de adentrarme hoy en ella sin daños.

A diferencia de la línea del cambio de clima hoy no he sentido nada memorable. Puede que esa sensación, la normalidad, sea la mejor. Mi clima es bueno a los dos lados de la línea de los cien días y lo que me espera es más días de Vietnam, mantener mi espíritu en calma y seguir bien atento a cuanto me rodea. 

Volveré esta noche junto al río de Hoy An a mirar las candelas flotantes alejarse con la corriente, viendo como rasgan la oscuridad del agua e iluminan mis días venideros.

Prejuicios

 Las referencias que yo tenía de Vietnam antes de este viaje no eran buenas. Por esa razón ni tan siquiera era un destino consolidado. A lo más una posibilidad incierta y terminal.

Salvo algún testimonio positivo la mayoría de viajeros con los que he hablado de este país en vivo no me han transmitido buenas impresiones. Se han sentido maltratados, al menos en algunas ocasiones, cuando no asaltados, engañados o menospreciados. Mal asunto.

Está también el asunto histórico. Esa contumaz 

victoria de los vietnamitas sobre dos países, Francia y EEUU, a los que yo admiro y cuyas derrotas me han conmovido. Desde Dien Bien Fu en 1954 hasta  la Ofensiva del Tet en 1968. Ni el Viet Minh ni el Viet Cong han sido nunca objeto de mis simpatías.

Así entraba yo en Vietnam hace un par de días: lleno de prejuicios antiguos y actuales.

Menos mal que estoy hecho a llevar bien  mis equivocaciones. Sin duda este es un nuevo caso.

Mis dos días en Hué están siendo una delicia. No solo he encontrado cordialidad en la gente sino, también, mucha simpatía, facilidad para reír, interés y ganas de que un extraño se sienta bien aquí. Además, los vietnamitas dan motivos continuos de sentir una sincera admiración por ellos y su manera de desenvolverse.

Además, está el importante asunto de los bocadillos. ¿Cómo no enterrar los prejuicios al comprobar que aquí los bocadillos son casi tan buenos como los entrepans en Provenza esquina a Cartagena, en Barcelona?

Hoy mientras me hacían un bocadillo camino de la costa he invitado a brazos a un chiquillo que no ha dudado en aceptar mi oferta sonriendo. Se llama Misa. Un vietnamita que no habrá cumplido aún un año. 

Creo que esta gente y yo, definitivamente, hemos hecho las paces.